Σελίδες

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

 Δύο δικαστικές αποφάσεις πρόσφατες, μία του Πρωτοδικείου Αθηνών πού δικαίωνε τις εργαζόμενες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών και προέβλεπε αναστολή της διαθεσιμότητας μέχρι την οριστική εκδίκαση της προσφυγής των και αυτή του Αρείου Πάγου που αναιρούσε την πρωτόδικη απόφαση,διαμετρικά αντίθετες μεταξύ των, έφεραν στο προσκήνιο το πρόβλημα της έκτασης της παρέμβασης της Δικαιοσύνης στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας.

  Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση που διαπιστώνεται σύγχυση των εξουσιών και με δικαστικές αποφάσεις να γίνεται εκούσια ή ακούσια παρέμβαση στην ακολουθούμενη  από πλευράς εκτελεστικής εξουσίας  (οικονομικής) πολιτικής .Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν ,με ανάλογες δικαστικές αποφάσεις επιβλήθηκαν μονιμοποιήσεις χιλιάδων εκτάκτων και υπεράριθμων υπαλλήλων στο Δημόσιο τομέα και σε ΔΕΚΟ, ΟΤΑ και κρατικών συμφερόντων επιχειρήσεων,πχ.Τράπεζες κλπ.,χωρίς να συνυπολογίζεται η επίπτωση στον προϋπολογισμό και  συνολικά στην οικονομία,διαπιστούμενη με συνοδευτική αιτιολογημένη έκθεση αρμοδίων κρατικών οργάνων, με αποτέλεσμα την διόγκωση των κρατικών δαπανών και την προσφυγή σε δανεισμό για την κάλυψή των.Επίσης σωρεία δικαστικών αποφάσεων που δικαίωναν προσφεύγοντες στην Δικαιοσύνη υπαλλήλους ή σωματεία επέβαλλαν πρόσθετες δαπάνες για αυξήσεις μισθών,χορήγησης επιδομάτων,υπολογισμού αυξημένων συντάξεων και <<εφάπαξ>>, πολλές φορές δε και με αναδρομική ισχύ!!!

 Ακόμη και σύσταση Μισθοδικίου είδαμε που με νομικούς όρους ουσιαστικά καθόριζε την εισοδηματική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, λόγω της έκτασης κυρίως της εφαρμογής των αποφάσεών του, σε μία δε περίπτωση αφορούσε δυστυχώς το ίδιο το δικαστικό σώμα για καταβολή μεγάλου ποσού αναδρομικών και προσαρμογής των αμοιβών των λειτουργών του.

   Δεν εξετάζω εδώ την ορθότητα ή το σύννομο αυτών των δικαστικών αποφάσεων,είμαι βέβαιος ότι είναι νομικά τεκμηριωμένες,φρονώ όμως  ότι οι δικαστικές αίθουσες δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για τον σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής μιας χώρας, χωρίς μάλιστα να συμπεριλαμβάνεται στο σκεπτικό ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν προκαλεί επιβάρυνση στον κρατικό προϋπολογισμό ή να προσδιορίζεται ποσοτικά η σχετική επιβάρυνση και ότι είναι ανεκτή στα πλαίσια του εκτελούμενου προϋπολογισμού.

  Και δεν μπορώ να αποφύγω εδώ την παρατήρηση ότι η ευαισθησία για την προστασία των δικαιωμάτων περιορίζεται κυρίως σε κατηγορίες εργαζομένων στο Δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.Σε αντίθεση, η ανάγκη προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον  ιδιωτικό τομέα,εργατών και μικρο υπαλλήλων,κυρίως μη καλυπτόμενων από ισχυρό κομματικό σωματείο,εργαζομένων κατά κύριο λόγο σε μικρές επιχειρήσεις λανθάνει της προσοχής του δικαστικού συστήματος μέσα στην γενική αδιαφορία και των λοιπών κρατικών θεσμών, όπου κάθε έννοια νομιμότητας εξευτελίζεται και γελοιοποιείται καθημερινά:

  Ϋπερ-εντατικοποίηση,συμπεριφορές από πλευράς εργοδοτών και παρατρεχάμενων των αρμόζουσες μόνο προς δούλους,<<τροποποίηση >> συμβάσεων με αναγκαστική συναίνεση(!) των εργαζομένων,απολύσεις για εκδίκηση και εκφοβισμό,ωράρια εργασίας του 18ου αιώνα,κάμερες παρακολούθησης παντού,χαρτιά τα οποία υπογράφεις ή φεύγεις,πιέσεις και παγίδες στημένες για <<οικειοθελή αποχώρηση>>για καταστρατήγηση δικαιωμάτων και παρακράτησης αποζημιώσεων και δεδουλευμένων,κλπ.κλπ είναι η καθημερινή πραγματικότητα την οποία όμως δεν μπορούν να δούνε λόγω απόστασης όσοι κατοικούν στον Όλυμπο..Η προσφυγή στην Δικαιοσύνη για αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων είναι μια πολυέξοδη ταλαιπωρία που ακόμη και η δικαίωση,που δεν έρχεται συχνά άλλωστε,δεν αξίζει τον κόπο και το κέρδος αποκατάστασης ελάχιστο,γι αυτό η δικαίωση και η τιμωρία επαφίονται  συχνά στον Θεό.

  Οι δικαστές, και το δικαστικό σώμα σαν θεσμός να προσεγγίσουν  και να προστατέψουν περισσότερο  αυτό το κομμάτι του λαού,αν θέλουμε να θεμελιώσουμε πραγματική Δημοκρατία στην χώρα, στέλνοντας έτσι στα αζήτητα της κοινωνίας και της ιστορίας την κάθε Χρυσή Αυγή, παρα τα στελέχη της στην φυλακή.

Γιατί η Λερναία Ύδρα θα βρίσκει πάντα το έλος που θα την τροφοδοτεί και θα την ενδυναμώνει

 .Τα δε Πανεπιστήμια, οι Νομικές των σχολές να προσδίδουν μεγαλύτερη βαρύτητα στις κοινωνιολογικές σπουδές παρά στην νομικοτεχνική κατάρτιση των σπουδαστών των.

KON MAR